Wel en Wee maart 2021

Zaterdag 22 december: alle middelen ‘helpen’

Vele groetjes en dikke zoen uit een Ecuador waar onze grote vriend Lenin Moreno vandaag alweer de noodtoestand afgekondigd heeft, zogenaamd om de Ecuadoraanse bevolking tegen dat nieuwe Britse coronavirus te beschermen… Maar het lijkt er eerder op dat die noodtoestand een goede remedie is om de mensen onder de knoet te houden, iedereen bang te maken zodat niemand de straat op trekt om te protesteren tegen alle onredelijke maatregelen en inefficiënt beleid. Zo blijft het lukken om alle corrupte toestanden en de openbare verkoop van het land aan spotprijzen met de mantel der menslievendheid toe te dekken… Hoe lang kan dat nog blijven duren… ?

Dinsdag 29 december: een beetje anders tussen kerstmis  en Nieuwjaar.

Hier enkele rustige kerst-en-nieuwjaardagen zonder de druk van almaar bijkomend werk zoals het hier gewoonlijk is. Ik probeer onder andere door de berg mails te gaan, nu nog 50 te beantwoorden, sommigen al van in de zomer. Ik probeer iedereen persoonlijk te beantwoorden, en krijg daarna meestal een antwoordje terug, … waardoor mijn lijstje niet snel rond geraakt. Niet dat dat niet fijn is, integendeel want zo hoor ik weer nieuws van vele kanten, en vertellen mensen toch wel vaak hun verhaal, soms heel blij, soms ook triest… zoals ‘t leven is. 

Het doet goed even stil te staan en na te denken over het werk in Tapori, over praktische dingen in de consultatie en de organisatie van alle diensten, maar ook over meer fundamentele zaken zoals leer- en samenwerkmethodes, over medeverantwoordelijkheid en leiding nemen. Ik probeer ook het corona-hoofdstuk in kader te zetten, waar naast de zieken op zich ook veel sociologie en volksgezondheid en internationale politiek bij komt kijken: een trieste analyse van hoe de pandemie de sociale etterbuilen nog wat meer aan het licht bracht… soms heel triest om te zien hoe mensen, kinderen nu aan het bedelen zijn, onder bruggen slapen, met pak en zak,… 

Ik denk dat alle frustraties en ontgoochelingen over triest beleid op lokaal, nationaal en internationaal vlak me misschien nog wel meer moe maken dan al het werk-zonder-stoppen van de voorbije maanden.

Een goede strategie om ons recht te houden is genieten van kleine concrete mooie situaties, want er zijn ook mensen die het beter stellen dan tevoren. Ik genoot vorige week zo van de glimlachende ogen, boven het mondmasker van Maria, een vrouw van mijn leeftijd maar met een heel ander verhaal. Zij decompenseerde in het begin van de pandemie helemaal, werd neurotisch door angst en depressie. Heel moeilijk om mee samen te leven. Ze joeg iedereen in ‘t harnas met allerlei lichamelijke symptomen waarvoor ze tal van keren naar de urgentiedienst van het ziekenhuis trok of in Tapori aankwam en zich kronkelend op de grond gooide, smekend voor een pilleke, of zich in de apotheken agressief gedroeg en men opnieuw de ambulance opbelde of een taxichauffeur zich over haar ontfermde en haar weer naar het ziekenhuis bracht. In de zomer was het echt niet te doen… maar samen met Ximena, de psychologe in Tapori, en met de raad van een neuropsychiater hebben we de situatie kunnen keren, tot grote opluchting van de familie en van iedereen eigenlijk. Een beetje verder hier in deze Vogel van Papier vertelt Ximena haar verhaal over Maria. 

Zo zie je maar, het tij kan keren, in beider richtingen, soms hebben we het in de hand, en dan weer niet, maar we kunnen wel altijd proberen… want dat is altijd beter dan de armen kruisen en niets doen… 

Donderdag 7 januari 2021: kunnen helpen maakt gelukkig.

Het ruikt hier lekker want een driekoningen-amandeltaart-met-boon zit in de oven.Dit jaar was de start van de consultaties weer boeiend en gaf voldoening, want soms lukt het om stapjes vooruit te zetten bij moeilijke of rare situaties. Zo vonden we op tijd een sluipend hartspierprobleem bij een jongen van 22 met het syndroom van Noonan. Hij werd geopereerd aan zijn hart toen hij klein was en toen dat probleem opgelost was, zei de cardioloog dat verdere zorg niet nodig was. Maar de opvolging van die jongen door de jaren heen, waarbij we telkens nakijken wat voor nieuws er bij dat syndroom kan optreden, zorgde ervoor dat we er op tijd bij waren en zo erger kunnen voorkomen.

En een tienermeisje met Downsyndroom en aangeboren darmproblemen waardoor ze niet zelf naar het toilet kan gaan viel net voor kerstmis lelijk flauw. Er gebeurden enkele onderzoeken in het ziekenhuis maar zonder resultaat. Naderhand vertelde haar mama dat een dokter maag-darm-en-leverziekten hen een goed laxeermiddel had voorgeschreven ter vervanging van die lastige darmspoelingen… Bleek dat het laxeermiddel voor een groot verlies aan kalium zorgde waardoor dat meisje hartritmestoornissen deed en daardoor flauw gevallen was. Toch wel kleine medische pareltjes die ons huisartsenleven bruisend houden. 

Zaterdag 16 januari: een cocktail met zoet en zuur

Vandaag ontvingen we het nieuwe medicijnenpakket goed, deze keer vlotter dan de vorige keer! (Je weet toch nog die tocht van een vorig pakket in de vorige Vogel!). En wat vonden we er tussen verborgen? De kalender, ‘den Druivelaar’, en jullie kerstkaartje! Amelie was zo content en ik ook… Ne mens kan toch blij zijn met eenvoudige dingen. 

Deze week een “marathonweek” achter de rug, met consultaties, vergaderingen, onverwachte telefoons en vragen, met als vrijdagavondtoemaatje een dringend huisbezoek bij de ingenieur-op-rust van het kippenbedrijf waar we helemaal in het begin van Tapori mee samenwerkten. Hij kreeg eergisteren slecht nieuws en ging er even onderdoor. Hij woont in een heel chique buurt van Cumbaya (Mini-Europa) en Saulo speelde taxichauffeur want onze auto sputtert de laatste tijd weer tegen en ik voelde me toch zekerder met Saulo mee. Het was een aangename consultatie met vooral geruststelling en veel herinneringen, en achteraf ook nog ne schone cent verdiend… Ik denk dat dit het grootste bedrag is dat ik ooit al voor één consultatie verdiende… ongeveer zoveel als een ganse dag consultaties in Tapori. Enfin, ik was ook blij met het vertrouwen en de goede herinneringen die hij en zijn familie blijkbaar nog in ons en Tapori hebben, dus in alle zin aangenaam en mooi meegenomen. 

Ik diende vandaag op de valreep ook het projectvoorstel voor “herstellings-en-overbruggingsmaatregelen” in bij de Provincie West-Vlaanderen, samen met het verslag van de Noodhulp die we vorige jaar ook van hen ontvingen. Nu moet ik morgen nog proberen door de berg administratie van de voorbije dagen te geraken: mijn bureau is niet om aan te zien…  Voor vandaag is het genoeg geweest. 

Ik eet nog wat lekker fruit, nog een beetje lezen in een rustig en meeslepend boek en dan hopelijk goed slapen. Ik ben nu “Schemering en de dageraad” aan het lezen, een boek van Ken Follett, een Engelsman die de “Pilaren van de Aarde” schreef. In die sage, die zich op het einde van de Middeleeuwen afspeelt, staat het bouwen van de kathedralen in Europa centraal. En in de inleiding schrijft de auteur: Wie dit boek gelezen heeft, zal nooit meer op dezelfde manier binnengaan in een kathedraal als tevoren. En het is echt waar… want eenmaal het doordringt hoe die bouwwerken gebouwd zijn… wordt alles nog zoveel indrukwekkender, om nog stiller van te worden. Het nieuwe boek dat ik nu aan het lezen ben is een verhaal over “wat daar aan vooraf ging”, rond de vorige millenniumwisseling, rond het jaar 1000 dus: zeldzame momenten om des te meer van te genieten. 

Vrijdag 29 januari: Yoey, een kwestie van vertrouwen!

Herinneren jullie je Yoey nog, het doofblinde jongentje uit China met Amerikaanse adoptieouders die dicht bij Tapori wonen? Hij groeit en bloeit, heeft blijk van intelligentie, een ongelooflijk oriëntatie vermogen en een heel goed geheugen. Hij is ondertussen zes jaar oud en leerde al heel wat zelfstandiger worden. Zo gebruikt hij helemaal alleen het toilet en behoren luiers tot het verleden. Hij leerde ondertussen alleen eten en meehelpen bij het tafeldekken en –afruimen en bij het aan- en uitkleden, speelgoed terugvinden en nog veel meer. Zijn favoriete speelgoed blijft half doorzichtige of glinsterende voorwerpen die hij gefascineerd van dichtbij waarneemt. 

Hij blijft ook zo intrigeren. Je moet het je opnieuw eens zelf voorstellen: Je hoort niets en je ziet bijna niets… en dat is al zo sinds je geboorte… De wereld “ziet” er dus helemaal anders uit dan voor de meesten van ons… En dan is er “iemand”, in dit geval Patricio, de kinesitherapeut die sinds jaar en dag in Tapori werkt, die je sinds je drie jaar oud bent elke week even bij de hand neemt en je leert je weg te vinden in Tapori. 

Dat lukt ondertussen heel goed… en spelen op de glijbaan is een favoriet spel geworden… Hoe dat gebeurt… dat bepaalt hijzelf… 

Een kwestie van vertrouwen en genieten, want aan zijn schaterlach te horen, lijkt het nog veel plezanter te zijn om met je hoofd naar beneden op je rug van de glijbaan te glijden, vol vertrouwen in zichzelf en de anderen… ‘k Zou soms Yoey willen zijn… zonder zorgen en in volle vertrouwen dat iedereen goed voor iedereen zorgt. 

Vrijdag 29 januari: de ‘geneugten’ des levens.

Vandaag is het een heel mooie dag! We zijn er van onder uit gemuisd, Saulo en Amelie en ik. Amelie heeft een paar dagen vakantie en ik zou vandaag thuis werken. Maar vandaag werd “thuis” ons “forellenparadijs” in het nevelwoud: Zalig! ‘t Doet zo’n deugd zo ondergedompeld te worden in zoveel groen en mooie bloemen, onder andere duizenden Suzannes met Mooie Ogen die mij aan mijn plechtige communie doen denken.

Terwijl Saulo en Amelie de forellen klaarmaken, probeer ik een ingewikkelde medische situatie bij drie tieners te ontrafelen. 

Zij zijn alle drie neven en nichten van mekaar met problemen in hun ontwikkeling door hormonale stoornissen. Sofia, de oudste van hen komt al enkele jaren naar het jongerenatelier. In voorbereiding van een medisch consult met een endocrinoloog die graag in Tapori een aantal onopgeloste “rare ziekten” wil helpen ontrafelen, wilde ik haar wegen en meten. Toen ik haar vroeg of ze haar schoenen wilde uitdoen, aarzelde ze: “Ik heb geen kousen aan, want die zijn vuil, en mijn voeten stinken”.

De Watermaatschappij had de waterkraan toegedraaid in hun huurkamertjes omdat ze al maanden niet kunnen betalen. Ik heb met haar en Rocío, de opvoedster in het atelier, afgesproken dat Sofia haar kleren komt wassen in Tapori en dat ze ’s morgens een beetje vroeger kan komen om te douchen. En met de subsidie die we hopelijk van de Provincie West-Vlaanderen krijgen voor de herstel-en-overbruggingsmaatregelen kunnen we haar grootmoeder helpen met een voorschot om de waterrekening te betalen en om twee nieuwe varkentjes te kopen en die met de niet meer eetbare overschotten van wat we krijgen van de Supermaxi te kweken. Het vorige varkentje hebben ze helemaal zelf opgegeten. Niemand had toen geld om vlees te kopen… en zij hadden honger… en zo was er geen geld om een nieuw biggetje te kopen… 

In Tapori helpt Sofia het liefst mee met allerlei knutselactiviteiten en we kwamen op het gedacht aan haar de “bestelling kerstengeltjes” die ik in het najaar naar België zou meebrengen te laten maken. Per goed gemaakt engeltje kan ze een mooi centje verdienen en zo leren geloven in eigen kunnen, op weg om toch enigszins op eigen benen te leren staan. 

Nu goed, ondertussen zijn de forellen bijna klaar en er liggen er nog drie goed gewassen klaar om ze thuis te fileren en te pekelen. Amelie verlangt nu al naar goeie forellenmousse, die ik zal maken met de room van de melk van onze verse-melk-boer… 

Zo leren we toch elke dag nog veel meer onze plan trekken: zelf kousen breien, forellen roken en mousse maken, mijn ambachtelijk zuivelindustrietje met elke week vijf liter verse rauwe melk… 

Vorige dinsdag kwam de mama van Dianita, die ons meehelpt in de keuken, op consultatie. Ze is tegenaan de 60, mager en taai maar toch ook wel een beetje ziek, o.a. draaiingen waar ze rap van af wil omdat ze haar geiten moet hoeden… Ze leeft immers van de verkoop van geitenmelk en geitenvlees (waar men hier een soort van ragout van maakt). Zo weet ik nu waar ik geitenmelk kan kopen, want ik wil eens proberen om zelf verse geitenkaas te maken. Dat is hier duur en ook niet zo gemakkelijk te verkrijgen. Maar daar kunnen we nu dus verandering in brengen: zélf maken! En met een beetje spek, bij een volgende slachting van een varkentje bij mijn schoonzus, toch lekker in een salade, hé. En die salade… die is van Saulo´s kweek… De pandemie is daar dan toch goed voor geweest: dat we nog meer dan tevoren hebben leren voorzien in eigen onderhoud! 

Dinsdag 16 februari: goeie info?

Vorige zondag waren er hier verkiezingen, met maar liefst 16 presidentskandidaten. Niemand won in de eerste ronde, maar er is een duidelijke favoriet: de pupil van Rafael Correa, de vorige president die nu in België woont… Toch wel een teken aan de wand dat die man in de eerste ronde zoveel stemmen behaalt… Tegen wie hij het moet opnemen in de tweede ronde, begin april, is nog niet duidelijk. Het wordt een nek-aan-nekrace tussen de kandidaat van de Indigenas, die de protesten van oktober 2019 leidden, en een rechtse bankier, kandidaat van de conservatieven. In ieder geval loopt de spanning weer op. Er wordt gesjoemeld en gelogen, afgesproken en weer teruggetrokken. Het regent complottheorieën… Weer een trieste bladzijde in de politiek van Ecuador. Hoe komt dat toch? Het is en blijft een land dat alles in zich heeft… en toch is er zoveel corruptie en bedrog en ongelijkheid.

Voor wie graag één en ander over Ecuador wil volgen en zijn of haar Spaans wil blijven oefenen, kan ik de relatief nieuwe krant Primicias aanraden. Daar vind je goede nieuwsberichten in eenvoudig Spaans, over politiek, de sociale situatie, naar mijn aanvoelen tot nog toe objectief en correct in zijn berichtgeving (https://www.primicias.ec/). Uit die krant haalden we ook de foto’s voor het spelletje “zoek de zeven verschillen” dat je een beetje verder vindt. Neen, neen… het is het spelletje “zoek de zeven gelijkenissen”. 

Woensdag 24 februari: de verjaardagwens van Saulo

Vrijdag is het de verjaardag van Saulo en Amelie vroeg hem wat hij graag voor zijn verjaardag wil. Hij moest niet lang nadenken: “Rust in mijn hoofd en werk”. Voor de rust zal hij nog wat moeten wachten, vrees ik, en ook wat afstand moeten nemen van zijn gsm waar hij zich laat opjagen door al het slechte nieuws. 

Hoorden jullie in België iets over de opstand gisteren in verschillende gevangenissen in Ecuador? Tot nog toe werden 75 doden geteld… Verschillende bendes proberen in het gevangenissysteem de leiding te nemen en vochten dat gisteren, blijkbaar in onderlinge afspraak, in verschillende gevangenissen uit… Harde wereld…

Maar ik was aan het schrijven over de verjaardagswensen van Saulo. Zijn tweede wens, “werk” is wel al uitgekomen: Gisteren blonken zijn ogen toen ik thuiskwam: “Vrijdag mogen we gaan spelen in Paute!”. Een eerste contract na bijna een jaar! Hij was zo blij. Paute ligt op een goeie 8 uur rijden van hier en dat stadje viert zijn jaarlijkse kermis nu wel op een bijzondere manier: Op een heuvel wordt nu een groot podium en een mega-geluidsinstallatie geïnstalleerd. Niemand wordt toegelaten op de festivalweide, maar de muziek zal over heel het dorp klinken… en iedereen mag op zijn dakterras of op straat meezingen en dansen! Mooi! Ik ben echt benieuwd.

Ondertussen heeft Jayac weliswaar niet helemaal stilgezeten. Er werden enkele nieuwe liedjes gemaakt en ze hebben nu een echt eigenste “video-kanaal” op YouTube:

https://www.youtube.com/c/CantaAndes/videos.

Naast interviews en muziek vinden jullie er ook enkele goede filmpjes over het ambachtelijk werk van mooie en eenvoudige mensen, onder andere de broodbakkerij van Paulina en Melchior, schoonzus en broer van Saulo, sommige lezers onder jullie zeker bekend. Melchior was tot voor de pandemie schoolbuschauffeur, maar ook hij werd plots werkloos zonder enige compensatie. Samen met Paulina bakt hij nu twee keer per week brood dat aan vrienden en buren en familie verkocht wordt, opnieuw een mooi voorbeeld van veerkracht en solidariteit. 

Geniet van het videootje en als je het mooi vindt, kan je je inschrijven in het YouTube kanaal!

Inge