Deze titel doet jullie wenkbrauwen voorzeker fronsen. Hij is bedoeld om jullie toch even mee te lokken in de cijfertjes van Tapori. Ondanks het feit dat mensen soms zeggen dat we geen uitleg verschuldigd zijn en dat anderen laten weten dat ze liever “Tapori wel-en-wee” lezen, wil ik het niet nalaten om hierover toch een woordje te schrijven, want de cijfertjes zijn ook “wel-en-wee”, he.
Ik begin met een algemeen overzicht en in het kader zien jullie dat we in 2022 een goede 7.000 usd minder uitgegeven hebben dan gepland. Dat komt aan de ene kant omdat we spaarzaam waren, en dat is goed. Maar het is niet alleen dat, want eigenlijk hadden we wel willen uitgegeven wat gepland was. Dat vraagt dus enige uitleg.
We bespaarden op uitgaven voor sociale media en de digitalisatie van het boekhoudkundig informatiesysteem. Er waren ook veel minder uitgaven op het vlak van vorming en onderzoek. Dat komt omdat daar bijna geen tijd voor was. 2022 werd immers een heel druk “post-covid heropbouw- en reorganisatiejaar”, waar bijna alle tijd ingevuld werd met concrete dienstverlening. Voor de pandemie kwamen elk jaar ongeveer 20 nieuwe kinderen en jongeren met een beperking naar Tapori. In 2022 openden we 45 nieuwe dossiers, meer dan het dubbele, wat extra veel medisch, therapeutisch, organisatorisch, administratief en studiewerk met zich meebracht.
De toegenomen vraag naar zorg, opvang en therapie vertaalt zich logischerwijze in meer werkuren, zou je denken. En de mensen uit het team staan te springen om meer te mogen werken. Door die verhoogde loonkost, die ongeveer 80 % van het totale budget van Tapori bedraagt, zouden de uitgaven voor 2022 niet lager maar hoger moeten zijn dan gepland. Maar hier zit een lelijke adder onder het gras: Elk werkuur kost geld, maar de “opbrengst van dat werkuur” vertaalt zich niet in financiële winst. Voor elk nieuw werkuur moeten we nadenken over hoe we de loon- en werkingskosten ervan zullen betalen. In het voorbije jaar werd 40 % van die kosten opgebracht door de mensen van Tapori in Ecuador. 60 % werd voorzien door bijdragen uit België.
De grote afwezigen zijn opnieuw de Ecuadoraanse overheid, die het beleid voert, belastingen int en die herverdeelt, samen met de eigenaars van grote bedrijven, de mensen met hoge inkomens en grote vermogens. Want die zijn er ook in Ecuador. Maar zij doen aan struisvogelpolitiek en “herverdelen en investeren vooral in eigen zak”. Zij worden almaar rijker terwijl voor de andere mensen “leven van dag tot dag” een overlevingsstrategie is. De ongelijkheid neemt toe, evenredig daarmee ook de onveiligheid en het geweld. Sociale verantwoordelijkheid en solidariteit zijn ver te zoeken.
We kunnen ons suf piekeren over waarom het niet anders en beter kan, maar we keren best terug naar onze realiteit: de loonkost in Tapori. We berekenden dat vorig jaar één uur werking van het ganse revalidatieluik 77 usd per uur kost, weliswaar zonder de kostprijs van gebouwen en materialen in rekening te brengen. Met die 77 usd zijn doorlopende werkingskosten zoals water en elektriciteit, werkingstoelatingen, telefoon en onderhoudsmaterialen en de loonkost van 3 therapeuten, 2 leefgroep-verantwoordelijken, 2 opvoeder-kinderverzorgsters, 1 verantwoordelijke voor het onderhoud, 1 zorgcoördinator en 1 administratief personeelslid betaald. Hun verloning is tussen 3,92 en 9,14 usd per uur (gemiddeld 6,33 usd per uur). In datzelfde uur worden tussen de 20 en 25 kinderen en jongeren met een beperking opgevangen en verzorgd, krijgen zij individuele therapie en nemen ze deel aan activiteiten in de leefgroepen. Met 77 usd per uur kunnen we dus echt veel doen.
Het is dan snel berekend dat de kostprijs per uur per kind zo’n 3 usd bedraagt. Op zich is dat geen hoog bedrag en één keer of nu en dan één uurtje betalen lukt voor de meeste gezinnen wel. Maar kinderen en jongeren met een beperking hebben langdurig zorg en opvang nodig, en dan gaat het telkens opnieuw over veel uren per maand, en dan wordt 3 usd per uur veel moeilijker.
Het gemiddeld gezinsinkomen van de mensen die naar Tapori komen is ongeveer 500 usd per maand. Als één van de kinderen van het gezin elke dag vier uur naar Tapori komt, zou dit per maand 240 usd kosten, bijna de helft van het inkomen. Dat kan niemand en daarom passen we bij met de hulp die we uit België krijgen.
Ondanks de tegemoetkoming zien we dat mensen sinds de pandemie voor minder uren of minder dagen opvang kiezen, zeker in de groep van de jongeren. Veel mensen vinden nog steeds geen werk of worden er minder voor betaald dan voorheen, terwijl ook in Ecuador het leven duurder werd. Op het eerste zicht lijkt die vermindering in aantal uren opvang niet goed. Maar we merken nu dat er op de ingeplande dagen minder afwezigheden zijn. En daardoor kan het uurrooster van alle teamleden in Tapori efficiënter ingevuld worden en kunnen meer mensen van de dienstverlening gebruik maken. Dit is meteen het antwoord op de vraag van een opmerkzame luisteraar op de bijeenkomst op 6 mei in het OC De Stekke in Moorsele, die vroeg hoe we die grote toeloop van nieuwe mensen opvangen en met ongeveer hetzelfde budget iedereen een plekje proberen te geven.
Het lukt ons ondertussen ook elk jaar beter om het “schoolgeld” te innen. In het kantoor wordt goed opgevolgd of mensen op tijd betalen wat overeen gekomen was. Indien de betaling niet lukt, worden mensen gevraagd mee te helpen bij de productie en/of verkoop van kruidenierswaren, brood en maaltijden, waarbij de winst gebruikt wordt om eigen bijdrages in te halen of te betalen.
En meer dan vroeger ontvangen we op de meest onverwachte momenten en uit de meest onverwachte hoek voedingswaren die onder de vorm van aantrekkelijke combo’s verkocht worden. Zo ontvingen we op een dag door een oproep van iemand van het Ministerie van Sociaal Welzijn plots een grote vracht appelsienen. De politie had een vrachtwagen vol appelsienen betrapt op drugstransport. De drugs werden er uit gehaald, en de appelsienen uitgedeeld aan verschillende vzw’s: elk een laadbak-van-een-camionette vol! We verkochten die namiddag 100 keer “20 appelsienen voor 1 usd”!
En de ondersteuning die we de voorbije twee jaar van de Provincie West-Vlaanderen en de Gemeente Wevelgem ontvingen voor investering in klein ondernemerschap, in het kader van heropbouw na de pandemie, werpt ook vruchten af en stelt enkele gezinnen beter in staat om hun eigen bijdrage te betalen. Mensen bieden in de Tapori-WhatsApp-groep eigen producten aan. Dat gaat van kippeneieren tot geslachte kippen, varkensvlees, brood, humitas of yucabroodjes, groenten, zuivelproducten, afwasmiddel, onderhoudsproducten, … Zo is die WhatsApp groep een ware mini-superette of lokale markt!
Door al die berekeningen, efficiëntere invulling van de uurroosters, het betrekken van mensen bij de productie en verkoop van eigen producten en schenkingen uit onverwachte hoek lukt het elk jaar beter om het aandeel “auto-financiering” in het budget rond te krijgen.
Wat dan nog tekort is, wordt “gesubsidieerd” door mensen en organisaties in België, velen onder jullie die geloven in wat we doen. Je kan die subsidie een andere vorm van internationale solidariteit en sociale zekerheid noemen. Vorig jaar bedroeg de bijdrage uit België 114.000 usd, goed voor ongeveer 110.000 euro. Ik schrijf “ongeveer” want het voorbije jaar schommelde de wisselkoers tussen 0,98 en 1,15 usd voor eenzelfde euro (gemiddeld zo’n 1,04 usd voor 1 euro). In 2021 kregen we voor diezelfde euro nog 1,20 usd! Toen we in december 2021 de begroting voor 2022 opmaakten, voorzagen we 110.000 usd uit België, omgerekend zo’n 91.666 euro.
Op het einde van het jaar bleek dat onze raming in usd redelijk correct was, want de bijdrage uit België voor werkjaar 2022 bedroeg uiteindelijk 114.007,39 usd. Maar daarvoor hadden we geen 91.666 euro maar wel 109.622,5 euro nodig. Dat is maar liefst 17.956 euro meer dan voorzien! De oorlog in Oekraïne, torenhoge energieprijzen, inflatie en dalende rente zijn de uitleg voor die zwakkere euro tegenover de usd, maar praktisch gezien geraken we daar maar weinig mee verder. Het baart ons zorgen en doet ons machteloos en dom voelen. Goede raad hierover is altijd welkom!
Maar goed, het is gelukt om ook in 2022 rond te komen, opnieuw dankzij hulp van velen, vaak in ’t stille weg. En misschien vraagt iemand zich nu wel af hoe elk jaar iets meer dan 100.000 euro bijeengesprokkeld wordt. Ik toon het jullie dankbaar in het taartgrafiekje onderaan.
Beste groeten.
Inge.
Wie de het verslag en begroting van Tapori wat meer in detail wil leren kennen, kan die cijfers HIER vinden.
Je hebt wel een paswoord nodig. De abonnees op de mail met de Vogel Van Papier nieuwsbrief of de papieren versie per post, kunnen het paswoord in de nieuwsbrief vinden. Anders kan je het paswoord krijgen op eenvoudig verzoek aan inge.debrouwere@gmail.com.
Vragen, bedenkingen en suggesties zijn ook bij Inge welkom