Dag allemaal,
Deze keer wordt het waarschijnlijk een kortere Vogel van Papier. Niet dat er in de voorbije maanden in Tapori niet veel gebeurd is, wel omdat er niet veel tijd was om te schrijven.
Twee maanden in België… dat is toch veel tijd, zou je denken…
Vantevoren had ik bewust geen agenda opgemaakt en er lagen maar weinig afspraken vast. Maar achteraf gezien bleef er geen enkele hokje van de weekoverzichten die ik opmaakte leeg. En dan nog lukte het niet om alles te doen wat ik had willen doen en om iedereen terug te zien die ik had willen terugzien. Bij deze houden we die ontmoetingen tegoed voor de volgende keer, beloofd.
Tijd om een beetje tot rust te komen, te lezen en te studeren, na te denken over Tapori-zaken van nu en voor later, ideeën uit te schrijven, … Ja, daar was wel wat tijd voor, in alle stilte en rust in “mijn klooster” bij de Karmelieten in Brugge en in het Hofcafé van het schitterend gerestaureeerd Provinciaal Hof op de markt dat mijn favoriete co-workplek werd.
De meeste tijd ging naar samenzijn, talloze ontmoetingen, verwacht en onverwacht, vertellingen over lief en leed van de voorbije tijd, met een lach en een traan. Bij die verhalen hoorden lange wandelingen aan zee, in de stille straatjes van Brugge, langs vlaamse veld- en boswegels, bij lekker eten of een koffietje…
Er was ook tijd om samen te zijn met de ganse familie, met mijn ouders en met Elisa, Amelie, Lien en Jonas. Brussels Airlines gooide wel roet in het eten waardoor we het huwelijk van Diana en Lowie in Portugal misten. Maar we geraakten wel in Tsjechië, met als pareltjes het bezoek aan de glasblazerij van Moser in Karlovy Vary en de abdij van Tepla waar ik me in de middeleeuwse bibliotheek zowaar in het boek “In de naam van de roos” van Umberto Eco waande. Ik had er zo graag in die boeken willen snuisteren, verwonderd over hoe mensen door de jaren heen almaar meer ontdekken, uitvinden, leren en kennis doorgeven… We zagen zoveel mooie schilderijen en beeldhouwwerken, majestueuze gebouwen met kleurrijke glasramen en mooie tuinen… Mijn honger naar “mooie dingen zien en beleven” werd aardig gelenigd.
En steeds opnieuw kwam dezelfde gedachte naar boven: Hoe is het toch mogelijk dat we als mensen in staat zijn om zoveel te bedenken en uit te vinden, om zoveel moois te maken… terwijl tegelijkertijd oorlog, corruptie, armoede en machtswellust, boosheid, onkunde en wanbeleid voor zoveel verdriet en miserie zorgen… Hoe kan je dat nu rijmen…? Wie krijgt dat ooit eens uitgelegd en opgelost?
Ons verstand is daar blijkbaar niet groot genoeg voor… en naar het zoeken van antwoorden op onoplosbare vragen moeten we misschien niet teveel tijd verspillen… We kunnen beter gewoon eenvoudig voortdoen en mooi en goed verder leven…
Daar hoort dan een welgemeende dankjewel bij voor de boterhammen met kaas en hesp, de boterkoeken, de vlaamse koude schotel, chinese en thaise specialiteiten, de mossels en vol-au-vent met frietjes, spaghetti, worst met appelmoes, bouillabaisse, tomaat met garnaaltjes, en alle salades en ovenschotels en nog zoveel meer… Gelukkig werden er tijdens en tussendoor ook veel kilometers afgestapt en afgezwommen, en zo is mijn receptenmap hier ook weer aangevuld.
Met opgeladen batterijen keerde ik terug naar onze thuis, waar het eerst toch nog stil was. Saulo kwam enkele dagen later terug van een geslaagde tournee in de USA, tegelijkertijd met het nieuws dat de tournée in Europa voor oktober ingekort is en dat ze alleen maar in Spanje zouden optreden. Wie Jayac dit jaar nog wil zien, zal dus in oktober naar Madrid of Barcelona moeten reizen. Meer info vind je wellicht op hun sociale media.
Ondertussen is het nieuwe schooljaar begonnen, en in Tapori trekken we graag de bronzen laarzen aan die ter gelegenheid van de triënnale in Brugge op het water van de Speelmansrei stonden… De titel van dat kunstwerk is “wie”… en de kunstenaar, de colombiaan Ivan Argote, nodigt er mensen mee uit om die laarzen aan te trekken en er nieuwe wegen mee te banen, weg van pijn, verdriet en onrecht…
Beste groeten uit een bloedheet en rokerig Zambiza, want vorige week volstond een vonkje weer voor een grote bosbrand dicht bij ons dorp.
Inge, 15 september 2024.
P.S.: Mag ik jullie vragen vooraleer “wel en wee” te lezen eerst even te kijken naar de pagina over het Medihulp ontbijt in deze nieuwsbrief. Daar vind je een warm aanbevolen uitnodiging voor de Ontbijtpakketten-actie van Medihulp. Bij deze moge gezegd worden dat Tapori daar sinds jaar en dag wel mee vaart!