Dag allemaal,

Dit jaar schrijf ik deze kerstbrief op 6 december, op zoek naar ’t kindje Jezus op de dag van Sinterklaas. Deze dag is ook de feestdag van Quito, een vrije dag met tijd om een beetje te mijmeren: Wie worden dit jaar onze kerstekindjes, kinderen die ons hart beroerden tijdens het voorbije jaar?

Gael, het zoontje van Anahi, is ondertussen 4 maanden oud. Toen Anahi bijna twintig jaar geleden te vroeg geboren werd, woonden zij en haar mama gedurende twee maand bij ons thuis. Haar mama, Margarita, is nu pas 38 jaar oud. Ze kreeg haar eerste kind toen ze dertien was. Zwanger door misbruik, hulpeloos en in de war kwam ze in Tapori terecht. We gingen samen op weg, nu eens intens, dan weer van op afstand, nu eens goed, dan eens minder goed. Door veel wel en wee samen zijn we een beetje familie van elkaar geworden, en zo werd ik dit jaar nog eens “meetjelap”. Gael is een blij kind en Anahi kwetsbaar verwonderd

In de Vogel van Papier van maart vertelde ik over Grace. In december 2023 kwam haar mama hulp vragen in Tapori. Grace was tien jaar oud, heel mager en bleek, zonder fut, bijna doorschijnend. Ze woog amper 11 kilogram. Dokters zeiden dat ze een rare leverziekte had, dat ze een speciaal dieet moest volgen, dat ze misschien dood zou gaan… Haar ouders zeiden dat ze tot een jaar geleden ondanks de hersenverlamming een blij en aanwezig meisje was, dat ze goed at en dronk. Maar ze kreeg erge buikpijn, ging niet meer naar het toilet, en nu at bijna niets meer… Enkele avonden studiewerk van het ganse medische dossier later wisten we dat haar schildklier bijna niet meer werkte, en dat ze daardoor heel erg verstopt was geraakt, waardoor ze erge krampen had en niet meer at… De medicatie werd opgestart en de symptomen verdwenen… Nu is Grace weer dat blije en aanwezige meisje, dat weer goed eet en drinkt. Ze weegt ondertussen 18 kg en sinds een goede maand komt ze naar het klasje in Tapori. Haar mama schreef me vorige dinsdagavond: “Grace is zo blij thuisgekomen deze middag. We zijn allemaal zo blij!”. Nu geniet ik ook van haar pientere en nieuwsgierig blik, dankbaar voor mooi eenvoudig leven.

Ik hoop dat de blik in de ogen van Ezequiel, een kindje van bijna twee jaar oud, binnenkort ook weer straalt. Nu is die blik dof, en zijn huid is droog en zit vol korstjes. Een warm badje en wat lekker ruikende olie zouden hem zo’n deugd doen. En melk met wat honing, een bord groentesoep, wat linzen met wortels zouden beter zijn dan de boterham met Coca-Cola of het zakje chips dat hij ’s middags op straat op eet, terwijl zijn vader en moeder waterijsjes verkopen. Zijn vader maakt zich zorgen omdat hij bijna niets meer ziet: “ik kan de rode waterijsjes niet goed meer onderscheiden van de groene”. Hij werd geboren met cataract in beide ogen. Tijdens zijn kinderjaren kreeg hij wel een behandeling, maar het liep toch fout. Binnenkort is hij helemaal blind. De mama van Ezequiel, ja, zo heet hij echt, is nu 18. Ze is heel mager en het voortduwen van het ijskarretje, met haar baby op haar rug, valt zwaar. Ik vroeg hen of ze van iets dromen, voor henzelf of voor hun kind… Toen viel een lange stilte…

Men zegt dat de wijsheid met de jaren komt…, al lijken er door de jaren heen steeds meer vragen zonder antwoord te zijn. Nog niet zo lang geleden vroeg iemand me: “Word je niet moedeloos van altijd maar nieuwe trieste verhalen?”. Nee hoor, want soms keert het tij en zorgen stralende blikken voor tranen van geluk en dankbaarheid. En al die kleine lichtjes zorgden ervoor dat we ook dit jaar vol overgave konden voortstappen op onze weg.  

“By the way” fonkelden er hier de voorbije maanden wel extra veel kleine lichtjes… kaarslichtjes in heel veel huizen… Hierover verder meer in Wel en Wee, dat deze keer misschien beter “mens erger je niet” heet. Want de rode draad doorheen mijn vertellingen zijn deze keer de electriciteitspannes die ons sinds september in de ban houden. Je zal versteld staan van de vindingrijkheid van de Ecuadoranen om de energiecrisis het hoofd te bieden!!!

We wensen jullie van harte Zalig Kerstmis en Gelukkig Nieuwjaar, vol lichtjes en warmte.

Inge en Saulo, onze kinderen en alle mensen van Tapori.
6 december 2024.