Ergens in de lucht boven de Atlantische Oceaan, zondag 16 maart.
Geloof het of niet, ik schrijf deze brief op het vliegtuig van Amsterdam naar Quito, ergens in de lucht boven de Atlantische Oceaan. Ik ben welgeteld 7 dagen in België geweest. De reden: Mijn oud paspoort zou vervallen op 23 maart en voor de aanvraag van het nieuwe paspoort moest ik ofwel naar Lima ofwel naar België reizen.
Toen we alle kosten bij elkaar telden (vliegtuig Quito-Lima-Quito voor Saulo en mezelf, twee nachten hotel, eten, lokaal transport,…), kwamen we bijna aan een vliegticket naar België. Saulo haalde me over om de oceaan over te steken om even bij de familie te zijn, een onverwacht en dankbaar aangenomen extraatje.
“Naar Peru of naar België reizen voor een paspoort verdorie” hoor ik jullie denken. Eigenlijk had ik online een paspoort kunnen aanvragen bij de Belgische ambassade in Lima. Maar… dan moet die dienst wel over je “biometrisch gegevens”, zijnde mijn foto en vingerafdrukken, beschikken. Om die gegevens te registreren komen de mensen van de ambassade één keer per jaar naar Quito. Maar dat is dit jaar pas in juni.
Vorig jaar ging ik met Saulo naar zo’n registratiemoment. Voor mezelf was ik ervan overtuigd dat mijn gegevens nog geldig waren. Want op mijn vorige paspoortaanvraag had ik uitdrukkelijk aangestipt dat ik de ambassade toeliet mijn gegevens gedurende zeven jaar te bewaren. Maar ik had de kleine lettertjes niet gelezen: Daar staat dat die bewaarde gegevens alleen maar gebruikt kunnen worden in geval van diefstal of verlies van het paspoort…
Duur misverstandje dus… Maar we maakten van de nood een deugd en zo kon ik even onverwacht en welgekomen bij de familie zijn. Dat is mooi en goed geweest. En dankzij de goede administratie in de gemeente Wevelgem en een beetje geluk lukte het om binnen de week, zonder betaling voor een spoedprocedure en met de toelating van de ambassade in Lima, mijn nieuw paspoort te ontvangen.
Nu kan ik weer gedurende zeven jaar bewijzen dat ik ik en niemand anders ben. Ne mens zou maar eens het slachtoffer moeten worden van identiteitsvervalsing, of er op komen om dat zelf te doen. In deze Vogel van Papier zal ik nog vertellen over enkele bureaucratische perikelen van de voorbije maanden in Tapori, met als rode draad: “Je bent schuldig tot het tegendeel bewezen is”, het omgekeerde van de u zeker bekende uitspraak. We zouden ons maar eens moeten bezig houden met witwaspraktijken en met illegale praktijken in de medische consultatie… Hierover verder meer… De wereld is toch een zotte mallemolen…
Beste groeten “uit de lucht”,
Inge.
PS: Nog een last-minute berichtje: Saulo is op 4 april met Jayac in London. Misschien zijn er wel mensen die daar op de laatste knip nog naar toe willen gaan. Maar vergeet dan niet eerst nog snel je ETA-document (Electronic Travel Authorisation) aan te vragen. Want zonder dat papier mag je niet binnen in Engeland!
