Zo was er ook een jongen, Adonis, hij was blind dus kon hij niet meedoen met het voetbal. Maar op een bepaald moment kreeg hij toch de bal. Hij nam hem in zijn handen en gooide hem weer weg. Zo kon hij ook ‘deelnemen’ aan het spel. Ik zei hem dat hij het heel goed had gedaan en toen werd hij er zo blij van. Dat was echt mooi om te zien. (Indra)
Alle mensen van in Tapori hebben een speciaal plekje in mijn hart. Maar Steven heeft een indruk op mij gemaakt. We waren aan het praten, alléz … we probeerden te communiceren want de taal was toch een barrière. En hij wist me veel te vertellen over watervallen.
Maar wat de meeste indruk heeft achter gelaten bij mij, is dat hij een pianostuk met tekst voor mij had gemaakt. Dit vond ik super lief en cool! (Mina)
Er was dan nog een meisje waar ik goed mee overeen kwam. Haar naam was Monse. Ze was een heel lief meisje. We praatten dan wel niet zo veel net elkaar, maar we hadden wel altijd plezier. Op de eerste dag dansten we samen, we speelden samen en op de laatste dag speelden we samen met haar vriendjes tikkertje. Ik vond het echt heel leuk daar. Het was een buitengewone ervaring en ik ben zo blij dat ik er bij mocht zijn. (Indra)
De reis was een speciale ervaring, we hebben veel gezien. Er is iets dat me is bijgebleven, dat was Tapori. Er was 1 meisje die niet zo goed kon wandelen en praten maar ze lacht altijd en staat heel positief in het leven ook al kan ze niet veel zelfstandig doen. Toen we naar de kinderboerderij gingen was ze heel de tijd aan het lachen. Ook de andere kinderen van Tapori leken heel gelukkig. Dit was een mooie ervaring en zal me zeker bijblijven. (Febe)
Er is slechts een klein aantal personen van wie je de goedheid oprecht kan aanvoelen. Dit voelde ik bij Carmita. Wat een zalige mens. Onze gesprekken bestonden voornamelijk uit gebaren, onomatopeeën en hier en daar eens een woordje.
Communicatie was moeilijk door mijn gebrekkig Spaans en haar gebrekkig Engels maar toch konden we vaak lachen. Carmita zorgde zeer goed voor de groep en wat zij en al haar collega’s doen voor de kindjes en jongeren bij Tapori verdient al mijn Respect. (Lucas)
Het verhaal van Joey was erg pakkend. Hij is een Chinese jongen die doof en blind is en al een hele weg heeft afgelegd in zijn leven ( te vondeling gelegd, weeshuis, mislukte adoptie, verhuis naar Ecuador). Ik ben met hem en zijn pleegmama naar de kinderboerderij geweest en vond het super mooi hoe hij, ondanks zijn problemen, toch enorm genoot van de dieren en kirgeluidjes maakte. Onderweg heb ik een goed gesprek gehad met zijn mama over Joey, hoe ze hier in Ecuador is komen wonen, over haar persoonlijke situatie en die van Ecuador. Een mevrouw om naar op te kijken! (Marthe)
In de eerste week kreeg ik de kans om met Joey te werken. Joey is een doofstom kindje. Bovendien is hij zo goed als blind. Mijn eerste uitdaging was een dans met de hele groep. Al rap ging Joey zitten om zijn schoenen en kousen uit te doen. De volgende uitdaging stond klaar: zijn schoenen en kousen terug aandoen. Tijdens de rest van de dans koos hij ervoor om op de glijbaan te spelen.
Niet te geloven maar zijn oriëntatie is veel beter dan die van mij. Hierna deden we enkele “spelletjes” binnen. Joey was het al rap beu. Hij begon rond te wandelen in de klas. Toen ik hem terug wou begeleiden, trok hij zich op aan mijn nek. Het speciale eraan was dat hij begon te spelen met mijn haar.
Als laatst mocht ik een soort massage geven. Het was een vermoeiende ochtend, maar ik ben zeer blij dat ik heb mogen meemaken. Het was een toffe ervaring voor mij en het mocht gerust enkele dagen langer duren (Chinouk).
De eerste week hebben we mogen meedraaien in de VZW Tapori. Ik heb er de eer gehad om daar verschillende mensen met elk een eigen verhaal te ontmoeten. Eén van hen was Sheyla, een kindje met het syndroom van Down. Van zodra ik binnen kwam gaf Sheyla mij een oprechte knuffel. We hebben samen wat gepuzzeld en gespeeld. We konden niet verbaal communiceren met elkaar, maar toch begrepen we elkaar.
Op een bepaald moment was het in één keer te veel voor mij waardoor ik toch een traantje moest laten. Ik was ontroerd, maar tegelijk zo blij dat er iets bestaat zoals Tapori. Elke dag zorgen voor de mensen en elke dag ervoor zorgen dat de kinderen gelukkig zijn. Ik kan daar alleen maar bewondering voor hebben. Ik ben dan ook zo dankbaar dat ik daar toch een stukje aan heb kunnen bijdragen en wie weet in de toekomst nog veel meer! Tapori zit vanaf nu altijd in mijn hart. Viva Tapori! (Staf)
Henry was voor mij een jongen die er uit sprong. Al vanaf de eerste dag in Tapori was hij mijn maatje en was hij blij om mij te zien. En omgekeerd was ik natuurlijk ook blij om hem te zien. Hij heeft het syndroom van Down maar dat houdt hem niet tegen om te dansen, knuffels te geven, te lachen en plezier te maken. Zijn lach en liefde werken aanstekelijk en waren prachtig om te zien. (Marthe)
Elke dag in Tapori eindigde met een gesprek met Inge en vaak ook met één van de mama’s van Tapori. Die gesprekken en verhalen waren enorm aangrijpend en inspirerend. Hoe ze al heel hun leven vechten voor hun kinderen en familie vanuit liefde. Vanwaar de mama’s moed en doorzettingsvermogen halen is een vraag voor mij. Maar voor hun is het doodnormaal. Zo’n sterke vrouwen had ik voordien nog nooit zo bewust ontmoet. Chapeau! Zij verdienen alle geluk en respect van de hele wereld. (Marie)
Iedereen heeft wel eens een lastige dag toch? Wel, ik heb op reis in Ecuador geleerd dat ik absoluut niet te klagen heb. We kregen vele verhalen te horen, maar eentje is me heel erg bijgebleven: het verhaal van Jenny. Jenny is een jonge mama van 3 zoontjes. Één van haar zoontjes heeft een zware beperking. Ze vertelde dat hij heel vaak weende en dat hij veel aandacht/hulp nodig heeft. Als ik haar zo hoorde vertellen, dacht ik: ‘Amai zeg, dat moet ook wel niet gemakkelijk zijn’.
Toen er iemand de vraag stelde wat ze doet op een dag dat het echt niet meer gaat, antwoordde Jenny: ‘Dat heb ik nog niet gehad.’ Mijn mond viel open, iedereen werd stil. Hoe kan iemand die zoveel verantwoordelijkheden heeft en amper tijd voor zichzelf zo sterk in het leven staan? Wow. Het leven als mama is niet altijd even gemakkelijk en zeker niet te onderschatten. Ik neem Jenny haar verhaal en haar vele moed zeker mee in de toekomst. (Kirsten)
Ik vond de week in Tapori echt zalig. Het feit dat die kinderen en jongeren gelukkig werden van soms de kleinste dingen, maakte mij ook gewoon gelukkig. Daarnaast voelde ik me er enorm welkom. Er heerste een grote gastvrijheid die voor veel warmte en gezelligheid zorgde. Ook de activiteiten die we samen met hun deden waren prachtige ervaringen, zoals de meren, de waterval en zelfs het voetballen. (Isabeau)