Vogel van Papier, Jaargang 27, Nummer 2 (juni 2021)
Aan de President en alle mensen verantwoordelijk voor het beleid ten aanzien van de gezondheidszorg in Ecuador
Quito 14 april 2021
Ik werk al 26 jaar als huisarts in een gezondheidscentrum in Quito. Tijdens de pandemie schortten we onze dienstverlening in de medische consultatie en revalidatie geen enkele dag op. We hebben ondertussen honderden mensen met Covid-19 en hun familie verzorgd en opgevolgd. We zagen in die tijd nog veel meer mensen met andere ziektes, in veel gevallen erger dan we tot nog toe gewoon waren. Om maar enkele situaties te vernoemen, we verzorgden verwondingen die mensen onoplettend ondergedompeld in hun zorgen opliepen. Er zijn veel patiënten met psychiatrische problemen of met uit de hand gelopen diabetes. We stelden nieuwe diagnoses van tumoren en er is opnieuw tuberculose. En al gelooft u het misschien niet, we zien opnieuw mensen met honger en ondervoede kinderen. Het was toch al heel lang geleden dat we deze gezondheidssituaties zagen in de consultatie.
Tot de dag van vandaag ben ik nog niet ziek geworden door het coronavirus. Ik werd ook nog niet gevaccineerd. Daarvoor heb ik me ingeschreven op drie officiële lijsten. Ik werd één keer opgebeld door één instantie om mijn huidige situatie te bevestigen, verder niets. Ik ben moe, maar ik heb nog energie om verder te werken en het beste van mezelf te geven aan de patiënten die onze hulp zoeken. We bieden hen dag na dag een kwaliteitsvolle dienstverlening aan, op menselijk vlak en wetenschappelijk onderbouwd, want zo heb ik dit geleerd. Iedereen, elke persoon verdient immers respect en een gelijkwaardige behandeling, toch?
Mag ik u nu beleefd vragen even in mijn schoenen te gaan staan en laat me toe u enkele vragen te stellen:
Hoe zou u zich voelen wanneer u dag na dag vaststelt dat de vaccinatiecampagne niet beantwoordt aan rationele beslissingen, zonder duidelijke wetenschappelijke evidentie en al helemaal niet aan ethische waarden, zonder enige logische volgorde? Het is een nieuwe moeizame stap in de calvarie sinds het begin van de pandemie, vol verkeerde stappen, vol corruptie…
Hoe zou u zich voelen wanneer, eens het moment dat u gevaccineerd zal worden dichterbij lijkt te komen, u merkt dat men voor u een vaccin voorbehoudt waarover weinig wetenschappelijke literatuur te vinden is, behalve het feit dat het vaccin na twee dosissen een effectiviteit van amper 50 % zou hebben? Dat betekent dat de kans dat ik zelf niet besmet raak en de ziekte niet kan doorgeven aan mijn familie en patiënten maar met de helft vermindert en dat mijn bijdrage tot de groepsimmuniteit, waar we allen zo naar verlangen, heel klein is en misschien eerder leidt tot het uitstellen van het bereiken ervan.
Hoe zou u zich voelen wanneer u tevreden moet zijn met antwoorden als “het is toch beter dan niets”, wetende dat “beter” wel bestaat, maar dat egoïsme, politieke interesses en economische macht zoveel zwaarder doorwegen dan de rationaliteit en solidariteit? Waar zijn die gebleven?
De laatste tijd moet ik vaak aan de film “Titanic” denken. En ik vraag me telkens opnieuw af met wie ik me in deze film identificeer. Misschien ben ik nu wel één van de matrozen die de passagiers van het schip helpt in de reddingsbootjes te stappen, wetende dat er onvoldoende plaatsen zijn voor iedereen. Of ik ben misschien één van de muzikanten die zonder verpinken op het dek mooie muziek blijven spelen, om toch enig gevoel van vrede en harmonie te scheppen en hun beroep tot de laatste snik vol passie beoefenen. Misschien zou ik het liefst van al Jack zijn… maar dan niet tot op het einde…
En u, mijnheer de president, mijnheer de minister, en iedereen die medeverantwoordelijk is voor het gezondheidsbeleid, wie bent u in deze film? En hoe zou u graag hebben dat mensen zich u herinneren, eenmaal dit alles voorbij is?
Het is niet nodig dat u mij een persoonlijk antwoord stuurt, al zeker niet om mijn persoonlijke situatie op te lossen. Ik ben er zeker van dat er heel veel artsen en andere mensen die in de gezondheidssector werken zich voelen zoals ik. Ik hoop alleen uw antwoord op deze brief weerspiegeld te zien in daadwerkelijke en eerlijke veranderingen, zodat de nachtmerrie die ik beleef geen totale ontgoocheling en desillusie wordt.
Beste groeten,
Een huisarts, collega in een team, echtgenote en moeder.