Donderdag 14 juli, de zotste dag van heel de reis. We maakten ons klaar voor een wandeling van 4u30m. Stevig ontbijt en wandelschoenen en we waren vertrokken.
We reden met een open bus naar onze startplaats voor de Ruta del Contrabando, een tocht van 13 kilometer naar beneden. Prachtige natuur en watervallen deden onze ogen smelten. Op een bepaald moment was er een splitsing waar sommigen de normale weg namen naar het dorp en de andere via een waterval en rivier naar beneden gingen. De gids zei: “het is maar 10 minuten extra”, een uitspraak die ik niet rap zal vergeten.
Het pad begon eerst modderig, een voorproefje. Dan kwam het echte klimmerswerk aan te pas. We moesten via een steile rots naar beneden zien te komen. Vasthouden aan takken en rotsen om heelhuids beneden te geraken en gelukkig is het ook iedereen gelukt. De derde hindernis was dat we twee keer een rivier moesten oversteken. Schoenen uit en we banen ons een weg door de rivier richting de plaats waar we de andere groep gingen ontmoeten. We kwamen aan en er was niemand.
We hadden dan maar besloten naar het dorp te wandelen, onze finale bestemming. Als kers op de taart begon de aarde onder onze voeten te trillen, een aardbeving! De gids was al een eindje verder aan het wandelen om auto’s te halen die ons konden brengen naar het dorp. Iedereen was doodop en vermoeid. Jarne en ik waren wat koppig en wilden onze wandeling echt afmaken. We hebben 3 km achter de jeep gelopen met als eindresultaat, een wandeling van 8u en 30m en 19km. Ik was zo trots op iedereen dat ze de wandeling hebben doorstaan en volgehouden hebben. Dit is het bewijs van hoe sterk deze groep was. Het was dan ook een eer om met deze groep deze fantastische reis samen te beleven.
10 minuutjes door en 10 minuutjes terug zou het duren om naar de waterval te wandelen die we al in de verte konden zien. Een groot deel van onze groep ging mee, maar wat bleek, het werden 4 uurtjes. De mensen in Ecuador hebben geen zo’n strakke planning van hun dag zoals wij hier hebben. Alles gaat er op zijn gemakje en ben je een beetje te laat? Dat is helemaal geen probleem. Duurt er iets veel langer dan gedacht? Dat is ook geen probleem. Iedereen is er veel rustiger en er is nauwelijks haast. Tijdens de reis moesten we dus ook niet stressen als we ergens te laat waren en dat zorgde voor rust. Dat was echt fijn! In België zou dat nooit passen, maar het zorgde er wel voor dat alles relaxter was dan hier bij ons. Dat past ook volledig bij hun manier van leven. Leven van dag tot dag. (Marthe)
De wandeling naar de waterval in de buurt van Salinas de Guaranda ga ik nooit vergeten. Op een bepaald punt ging de groep opsplitsen in twee groepen. De ene groep ging naar een waterval en de andere groep ging rechtstreeks naar het “strandje” waar we elkaar zouden terugzien. Ik koos ervoor om mee te gaan naar de waterval. De gids zei dat het 10 minuten heen en 10 minuten terug was. Maar achteraf bleek dat we een wandeling hebben gedaan van 8 uur. We hebben de andere groep niet meer teruggezien tot aan het einde van de wandeling. In de wandeling waren er enkele spannende momenten. Er stond ons een steile afdaling te wachten. Een beetje verder lag er een schuin liggende rots waar we over moesten.
Wanneer we eindelijk op een redelijk effen stuk kwamen, voelde ik enorme pijn in mijn linker knie. Gelukkig kon ik op de groep rekenen. Ze kwamen met een idee om mij te dragen. Ze hadden een troon voor mij gemaakt uit takken. Na een tijdje kwam er een ecuadoraanse man met een auto om mij naar het stadje te brengen (Chinouk).
Gisteren stond er na een lekker ontbijtje een wandeling op de planning. 16km alleen maar dalen, ca va toch? We begonnen de wandeling om 9u, alles ging vlot. Na een 3 tal uur (rond de 7 km) moesten we kiezen, ofwel ga je mee naar een waterval gaan kijken of niet. Het zou 10min door en 10 terug zijn. De grote meerderheid stemde in.
We gingen mee met een local Miguel. We namen afscheid van de rest en namen een smal paadje naar boven. Op weg naar boven herstelden we een waterleiding (die hoogstwaarschijnlijk naar boeren leidde).Het pad werd als maar avontuurlijker totdat we dicht bij de waterval kwamen. Iedereen schrok zich een hoedje toen we zagen dat het pad recht (steil) naar beneden ging. Ook de leerkrachten waren bezorgd en vonden het raar. Er was trouwens zeker al een half uur gepasseerd tegen die tijd. De helling was doodeng, maar iedereen was dapper en ging de helling af, zelfs degene met hoogtevrees. We hielden ons vast aan boomwortels. Eens beneden was er geen weg terug. We moesten over rotsen klimmen, waarvan sommige nat waren. De gids Miguel moest eigenlijk nog het pad maken. Normaal gezien zou er een padje geweest zijn, maar dat zou weggespoeld zijn door de regen van de dag ervoor…
Dus iedereen met een bang hartje achter Miguel (die de helft van de tijd wegliep van de groep). Gelukkig waren er nog de jongens die ons hielpen bij moeilijke obstakels. We moesten steile hellingen, kliffen, rotte stammen, schuin hangende takken, ongewilde insecten… trotseren. Helemaal geen pretje dus. Ik had dan ook na al meer dan 2u wandelen er genoeg van. Ik voelde me ook wat sufjes, redelijk normaal denk ik wanneer het middagmaal om 14u gepland was en het al later dan 15u30 werd.
We liepen heel lang in the middle of nowhere. Iedereen was dan ook blij om de rivier te zien, totdat we zagen dat we er door moesten. Sommigen hebben hun schoenen aangelaten, anderen (waaronder mezelf) zijn overgestoken op blote voeten. 15 minuten later was het weeral van dat.
Eindelijk na bijna 5u gewandeld te hebben ipv 20 minuten kwamen we toe aan het huisje waar we met de andere groep hadden afgesproken. Natuurlijk waren zij al weg, gelukkig ontdekte Elise de boodschap die ze hadden achtergelaten.
Plots zag ik Chinouk al hinkend naar beneden gaan met ondersteuning van 2 personen. Grote kans dat ze tijdens de wandeling haar knie heeft overbelast. Eén ding was zeker: Chinouk kon niet meer op haar knie steunen. Toen kwamen de jongens met een idee om haar op 2 stevige takken te dragen (zoals een troon). Er werd af en toe wat afgewisseld, maar soms ging het wat stroef. Ondertussen was Miguel hulp gaan halen. Die moet gelopen hebben voor z’n leven, want niet zoveel later kwam er een auto om Chinouk (en ook een hele hoop anderen) mee te nemen naar het dorp.
Net op het moment dat de truck aan het draaien is, stonden Noa, Marie en ik tegen een rotswand. Uit het niets begon heel die wand en al die stenen er rond te trillen (zelfs de planten). Na een paar (6-tal) seconden was het voorbij. Best eng zo’n aardbeving… Ik zat in de groep die nog even ging doorstappen. We hebben in totaal zo’n +-17,5 km gelopen voordat de truck ook ons kwam ophalen. In het restaurantje aangekomen was er lekker fruitsap en kon je ook iets warms eten.
Dan werd het stilaan tijd om terug te keren naar ons hostel in Salinas. Iedereen zat klaar in de tuktukbus om te vertrekken. We begonnen goed, Gemma zette K3 liedjes op en de 2 achterste banken zongen luidkeels mee. Zo ging het nog even door. K3 werd #Likeme,… We stopten heel vaak en niemand wist echt waarom. We stopten dan ook met zingen, want heel veel mensen waren al aan het slapen (en Gemma haar batterij was bijna op). Daarna werd het zeer verleidelijk om in slaap te vallen en die tuktukbus was daar niet echt geschikt voor. Op den duur begonnen mijn knieën echt gigantisch veel pijn te doen van zo opgekropt te zitten.
Pas om 23u (een rit van meer dan 3u) zijn we toegekomen in Salinas. Heel veel mensen zijn rechtstreeks in hun bed gekropen. Een paar andere en ikzelf hebben nog vlug kip met rijst en krokante patatjes (met kaas) gegeten. Wat een dag! (Kirsten)